Dit is voor alle stotteraars die zich onzeker voelen of zich schamen, voor degene die nog altijd met enorm veel stress zitten wanneer ze voor een publiek iets moeten zeggen.
Ik ben er ondanks alles nog altijd 1 van. Ik kan goed mijn plan trekken maar ik kan nog altijd mijn voornaam niet zeggen. En gisteren had ik nog eens het ultieme bewijs hoe zwaar school op mij gewogen heeft en onnoemlijk zwaar weegt op die van duizenden stotteraars.
Eerste oudercontact van ons Emma. Alle ouders bij elkaar in haar klaslokaal zittend op de schoolbanken en elke ouder moest zijn voornaam zeggen en van wie hij/zij de ouder was. Mijn vrouw wist dat dat ging komen en zei me op voorhand : ik zal wel je naam in je plaats zeggen zodat jij het niet hoeft te doen, ik weet hoe hard je dat haat. Maar zij zat achter mij en het was eerst aan mij. Ik herbeleefde heel mijn jeugd op die 2 minuten en ging kapot van de stress en schaamde mij dat ik dat voelde op mijn 39e. En dan was het aan mij en ik dacht fuck it, alles eruit en ik zei : ik ben de papa van emma en ik ben een stotteraar en ik kan mijn naam ni zeggen dus zeg ik hem niet, mijn vrouw zal hem wel zeggen. Iets wat ik nooit gedacht had dat ik zou durven zeggen in een vol klaslokaal met vreemde mensen.
Maar soit, ik had dat al 20 jaar geleden moeten doen maar toen was ik zover nog niet. En ondanks alles blijf ik me er soms nog voor schamen en daar schaam ik me voor want er is niks mis met stotteren. Veel mensen blijven stotteren linken aan een lager IQ of aan domheid, het omgekeerde zal eerder waar zijn.